Halverwege mijn tijd in Chikankata

Zo, de eerste drie weken van mijn coschap hier zitten er alweer op! Ik begin een beetje te wennen aan het ritme en het eten hier, de afwezigheid van stroom (zeer regelmatig) en alle beesten in en rondom het huis. Vandaag was de eerste dag waarop het eigenlijk alleen maar geregend heeft, het voelde best als thuis dus (alleen is het hier minder koud, er is hier niet eens een verwarming). Maar ik hoop heel erg dat het weer wat beter wordt, want als de rest van mijn tijd alleen maar regen is, dan is dat wel een beetje deprimerend. Wat wel een voordeel is van de regen is dat het een stuk koeler is en je kunt bewegen zonder direct doorweekt te zijn van het zweet. Oh, en dat er minder insecten zijn. Er kwam geen water uit de kraan (een groot deel van gisteren en vandaag) dus we hebben het regenwater opgevangen om te kunnen afwassen enzo). Het water uit de kraan is sowieso vrij vies trouwens, ik dacht bij het wassen van mijn kleren dat mijn kleren gewoon heel vies waren, maar het water ziet al bruin van zichzelf. 

Deze week (24 oktober) was het Independence Day en dat is natuurlijk een nationale feestdag. Wij zijn mee geweest naar een ceremonie in Kafue Gorge. We reden daar in een soort pick-up heen met een open achterbak, waar we het laatste stuk zo’n twaalf mensen in mee liften, wat hier duidelijk heel normaal is. We arriveerden vrij vroeg (wonder boven wonder) en kregen plaatsen aangewezen in de mooiste tent op het terrein. Schuin voor ons kwamen de chieftainess van Chikankata en nog enkele andere belangrijke mensen (de district commander en de divisional commander of the zambian army) te zitten. Het grappige is dat die hoge pief ons sneaky probeerde te filmen (puur omdat we de enige blanken waren vermoed ik) en ook anderen probeerden ons op de achtergrond van hun selfie te krijgen. Dat blijft wel een gekke ervaring. We werden ook nog even voorgesteld tijdens de ceremonie. Niet dat we enigszins relevant waren voor al die mensen daar (als twee medische studenten en een leraar), maar ze deden het bijna voorkomen alsof we afgevaardigden uit Nederland en New Zealand waren. Het was allemaal vrij formeel helaas, want wij hadden stiekem gehoopt op veel meer muziek en dansen. Onderweg kwamen we langs 'banana junction'. Als je daar stopt, proberen 10 vrouwen je hun trossen bananen en glimmende appels aan te smeren, door het raampje van je auto heen. Chaos! Maar wel lekkere bananen voor een prima prijs : ) Op de terugweg kwam de bus van het ziekenhuis zonder benzine te zitten (ik weet eigenlijk niet precies hoe ze dat opgelost hebben). Wat me gelijk bij het volgende brengt: er was deze week geen benzine en ook geen geld voor nieuwe benzine, dus er werden geen outreaches gedaan en alleen in noodgevallen werd er gereden. Best wel jammer, want ik wil nog steeds graag een keer mee met zo’n moeder-kind outreach. En ook deze week werden er weer geen operaties gedaan, het is me niet helemaal duidelijk waarom niet, maar we denken dat het ermee te maken heeft dat er een probleem is met het water en dat ze daarom de instrumenten niet steriel kunnen maken. Dus deze week zijn we vooral veel op zaal geweest (zie de foto’s) en in de clinic (meer poliklinische patienten). Het is best schrijnend hoe weinig medicatie ze hier hebben en je dus regelmatige geen optimale pijnstilling kunt geven of mensen een comfortabel levenseinde kunt bieden. En helaas zijn de verpleegkundigen hier over het algemeen een stuk minder proactief dan in Nederland (als een medicijn op is, stoppen ze het gewoon en nemen geen contact op met de dokter of apotheek bijvoorbeeld) en levert ons behandelingsplan weleens discussie op met hen (terwijl de dokter er helemaal akkoord mee is). Misschien is het omdat ze met 20 zijn, terwijl er maar 7 patienten zijn (en niemand zich uiteindelijk verantwoordelijk voelt), maar soms vraag ik me af of hoe gemotiveerd ze zijn om goede zorg te leveren aan hun patienten. Al zijn er ook hele goede verpleegkundigen hoor, gelukkig! En verder heb ik vooral wat nare wonden gezien deze week: een hoofdwond op het voorhoofd tot op het bot, een vieze ontstoken wond op de voet die echt enorm stonk en aardig wat gebroken armen en benen. Ik heb geholpen met een been in gipsen, dat is een beetje vergelijkbaar met boetseren, het werd een smeerboel, maar best leuk om te doen. 

We zijn deze week ook uitgenodigd bij een leraar en zijn vrouw. Zijn vrouw had echte zambiaanse gerechten voor ons gekookt. Natuurlijk nshima, maar ook impwa, rape, en iets wat eruit zag als takken van een boom. En als belangrijkste kapinta, kleine visjes van de markt, met de oogjes er nog in. Ik heb met heel veel moeite een klein beetje op (gelukkig kon ik zelf opscheppen), maar ik houd helemaal niet van vis en al helemaal niet van deze vis! Maar het was wel heel leuk dat ze ons uitgenodigd hadden en ze vonden het erg leuk om met ons te kletsen. 

Kijk ook even bij video’s  voor twee heeeele korte (anders gaat mijn data er te snel doorheen) sfeerimpressies van de bruiloft en de ceremonie op Independence Day. 

Liefs

ps. Ik kwam erachter dat whatsapp bellen best wel weinig data kost, dus mocht je graag mijn stem een keertje horen, dan kan dat ; )