Hakuna Matata

Zo, het alweer twee weken geleden dat ik iets heb geschreven (ik hoorde dat sommige mensen een beetje bezorgd werden), maar omdat het mijn vijfde en zesde (tevens mijn laatste) week in Chikankata waren gebeuren er minder ‘nieuwe’ dingen. Mijn vijfde week heb ik met de Zweedse dokter meegelopen en dat was interessant omdat zij dus meer westers is, maar ook al andere jaren in Afrika is geweest dus daar ook een beetje aan gewend is. Zij vindt dat het hier bijvoorbeeld nog best goed geregeld is allemaal (in vergelijking met haar eerdere ervaringen), dat het hier heel schoon en is dat de mensen heel vriendelijk zijn. Dat laatste was mij ook opgevallen, die andere twee iets minder, dus wel grappig hoe dat je kijk weer kan veranderen. Verder weet ze erg veel en vindt ze het leuk ons en de verpleegkundigen in opleiding iets te leren. Vorige week was er een echte theatre day (operatiedag) inclusief scones bij de koffie en nshima als lunch. Dat is de beloning waar je het allemaal voor doet :p Op vrijdagavond zijn mijn Nederlandse huisgenoot en ik lekker een biertje gaan drinken en gaan poolen in het dorp hier. Je kunt beter niet tot al te laat blijven, want rond twaalf uur zijn er alleen nog maar dronken mensen ongeveer. Gelukkig kennen we ondertussen wat mensen die ons dan wel even veilig naar huis lopen. 

Op dinsdag en donderdagen blijkt er een soort aerobic klasje te zijn bij de fysiotherapeuten. Dus samen met mijn huisgenootje en de Zweedse dokter ben ik daar heen geweest. Het was heerlijk om weer even te sporten na weken niets gedaan te hebben. En de dokter is een fanatiek hardloopster, dus we zijn deze week ook een keer mee geweest om 5:50 een halfuurtje hardlopen (het is dan al licht). Het is zooooo vroeg, maar wel een goed begin van je dag. 

Op woensdag zouden we op camping outreach gaan met het team dat besnijdenissen, hiv-testen en health education doet. Wij stonden helemaal gepakt klaar om 8.00 ’s ochtends toen bleek dat het helemaal niet zeker was dat we zouden gaan. Er moest nog geld komen voor materialen en voor eten voor het team. Dit geld was er niet en de outreach ging dus ook niet door helaas. 

Deze laatste donderdag was een frustrerende dag. Een patiënt had ’s ochtends al een lage bloeddruk en zuurstofspanning, dus de verpleegkundige had de dienstdoende arts gebeld, die niet kwam. Vervolgens kwamen wij daar later in de ochtend en bleek deze patiënt er behoorlijk slecht aan toe te zijn en is hij naar de intensive care (die hier qua apparatuur niet zo heel veel voorsteld, maar waar wel continue toezicht is) verplaatst. Er gingen meerdere patiënten onderuit, maar er was geen stroom en dan werken de zuurstofmachines niet. Dus voor een patiënt moest een zuurstofcilinder van de OK gehaald worden, wat niet aan de anesthesist was verteld en die ’s middags dus een probleem had toen hij zonder cilinder zat toen ze diezelfde patiënt wilden opereren. Communicatie is de sleutel hier. De operatie kon o.a. hierdoor en door problemen met de anesthesie niet doorgaan, wat bijzonder frustrerend was en de patiënt is uiteindelijk ook overleden. We hebben onze frustratie er daarna aardig uit kunnen sporten bij de aerobic klas, maar ik denk dat wij meer moeite hebben met zulke dingen, de dood voor ons minder normaal is dan hier.

Op vrijdag was er een ceremonie om te danken voor de regen. Er waren traditionele dansen en ik denk dat het was voor een soort regengod zoals sommige stammen hier nog steeds geloven. Maar er waren ook gewoon allemaal christelijke mensen uit het ziekenhuis, dus helemaal duidelijk was het met niet. We kregen een maisdrankje (chibwantu) met een flinke schep suiker. Ik vond het echt niet lekker, komt vooral door de klonten erin denk ik. En die mensen ons maar uitlachen terwijl wij probeerden te kijken alsof het lekker was… 

Op zaterdag heb ik mijn haar laten vlechten met nephaar. Gewoon omdat ik dat stiekem altijd al een keertje wilde proberen. Ik heb maar liefst 3,5 in de stoel gezeten en het is ook wel een beetje pijnlijk! Het is best fascinerend om gewoon een ochtendje te zien wat die kapsters allemaal doen. Heel veel mensen hier dragen nephaar enzo namelijk. Omdat de vrouwen hier echt van dat kroeshaar hebben, wordt dat eerst heel strak op het hoofd gevlochten en daarna wordt het nephaar daar een soort van op genaaid. Ze gebruiken daarvoor een lange sliert (2 meter?) met over de hele lengte van die sliert kleine plukken krullen bijvoorbeeld. Dan ben ik toch wel blij met mijn eigen haar eigenlijk. Maar voor even zijn roodachtige vlechtjes wel leuk en een goede excercise voor mijn nekspieren, want het is behoorlijk zwaar. 

Zondag kon ik mijn op maat gemaakte jurk ophalen bij de naaister (zie de foto’s). En ik heb afscheid genomen van de mensen hier. Ik heb de man van public relations hier zo blij als een kind gemaakt met mijn oude koffer, dat is echt leuk! Sommige dingen ga ik helemaal niet missen, zoals het gevoel dat ongeveer iedere random dude je aanspreekt, soms gewoon voor een praatje, soms voor je contactgegevens en subtiliteit is over het algemeen niet aan ze besteed. Aan de andere kant zijn de mensen hier dus wel heel vriendelijk en lopen er ook een heleboel mensen met een gouden hart rond hier. Ik voel me toch wel een klein beetje bedroefd nu ik alles hier na 6,5 week weer achterlaat en voorlopig nog geen idee heb of ik ooit nog terugkom. 

Vandaag reis ik naar Livingstone, daar zijn de Victoria Falls onder andere. Het eerste deel van de dag was in een minibusje (google dat maar eens), waar ze gerust 19 mensen in proppen en het tweede deel is in luxe toruingbus. Treinen hebben ze hier weinig en die zijn nog langzamer dan de bus. Ik heb nog niet helemaal gepland wat ik in livingstone ga doen, maar de hostels hebben boeken met allerlei trips die je kunt boeken, dus dat komt vast helemaal goed.  De keuze is reuze!  Ik denk dat het geld eerder een beperkende factor gaat zijn, want het is vrij toeristisch… Maar om de Lion King even te citeren: Hakuna matata! 

Liefs vanuit Zambia!